(abajo en castellano)

Azaroak 25ean indarkeria matxistaren aurkako nazioarteko eguna da. Mundu guztian zehar burutuko dira mobilizazioak izurrite honen aurka. Euskal Herrian ere, soberan ditugu arrazoiak kalera irteteko eta urtez urte esplotatzen, zapaltzen, umiliatzen eta erailtzen gaituen indarkeria matxistarekin eta hori eragiten duen sistemarekin amaitzeko borrokan jarraitzeko.

Ez dugu beldurrik, duguna haserrea da

EAEn aurtengo lehen zortzi hilabeteetan 3.000 emakumek baino gehiagok jasan dute indarkeria matxista. Barakaldon esaterako, lehen sei hilabeteetan 2018 guztian adina indarkeria matxista erregistratu da eta ikasturtea hasi genuenetik, sexu erasoak etenik gabe gertatu dira.

Irailaren 21ean emakume batek sexu erasoa jasan zuen Deustun (Bilbo). Irailaren 27an, Erandion beste emakume batek lan elkarrizketa egin behar zionak bortxatu zuela salatu zuen. Asteburu horretan bertan, Bilboko Uribarri auzoko festetan gazte batek beste sexu eraso bat jasan zuela berri izan genuen. Irailaren 20tik aurrera, 25 urtetako gazte bat hiru egunetan zehar bahitua, drogatua eta bortxatua izan zen. Bere bizitza bihurtu zuten infernuak gaztea bere buruaz beste egiten saiatzera eraman zuen. Eta bortxaketa jarraitu horretatik egun gutxitara, Basauriko gazte batek, Rebecak, publikoki bere bikoteak eman zion jipoia salatu zuen, bere burua salbatzeko etxeko leihotik ihes egin behar izatera iritsi zen punturaino. Kolpatzen eta bortxatzen gaituzten bitartean, beste batzuk instituzioak erabiltzen dituzte erasotzaileak eta bortxatzaileak babesteko.

Ez dira kasu isolatuak, sistema bera da!

Iruñeako La Manadaren epaiaren aurkako mobilizazio erraldoien ondoren, feminismo borrokalariaren presio sozialak Auzitegi Gorena behartu zuen kasua ez zela abusua izan, bortxaketa baizik ebaztera. Hain zuzen ere, justizia matxista eta frankista horren inpunitatea izan da geroz eta “manada” gehiagoren sorrera eragin duena. Oso urrun joan gabe, uda honetan Bilbon mobilizatu ginen Etxebarri parkean gertatu zen talde-bortxaketa salatzeko. Hor ere, biktimaren aurkako beste epaiketa mediatiko bat ikusi ahal izan genuen. Emakumeoi egozten digute errua “kontuz ez ibiltzeagatik” eta “ez jakiteagatik norekin geratzen garen”. Baina bien bitartean, bortxatzaileetatik bat bakarra kartzelaratu dute.

Hori da Eusko Jaurlaritzak defendatzen duen justizia, eta hori da sistema kapitalistan dagoen “justizia”, egunez egun zapaltzen eta umiliatzen gaituen sistema. Euskal Herriko auzitegiek ere erasotzaileak babesten dituzte. Donostiako Factor Tattoko tatuatzailea 14 sexu delitu egiteagatik epaitua izan zen, eta baldintzapeko askatasunean utzi zuten urrian. Durangon azaroaren 13an adingabeko bat bortxatu zuen gizona ere aske utzi zuten atxilotua izan zenetik gutxira, epailearen aurretik pasa zenean. Euskal Herriko azken erailketa matxista hil honetako lehen asteburuan gertatu zen Baionan. Urte honetako laugarrena da. Hiltzaileak indarkeria matxistako aurrekariak zituen, baina horrek ez zuen erailketa eragotzi.

Behin eta berriz egozten zaigu jasaten ditugun erasoen eta bortxaketen ardura. Uztailean, guraso bakarreko familia bat, 15 eta 6 urteko haurrak zituen emakumea, indarkeria matxistaren biktima izan zena, etxetik kaleratua izateko arriskuan zegoela jakin genuen. Presio sozialari esker etxe kaleratze hau atzeratu egin zen… noiz eta Eusko Jaurlaritzak -hau da, EAJk eta PSEk- etxe kaleratze hori betetzea exigitu zuten arte! Lazo morearen atzean ezkutatzen saiatu arren, EAJren eta justizia honen benetako aurpegia begi bistan geratzen da. Indarkeria matxistaren biktimentzat bitarteko materialak eta babes etxeak jarri beharrean, Eusko Jaurlaritzak emakume xumeenak eta kolpatuenak erasotzen ditu.

EAJ zurikeriatan irteten da negar malko faltsuak isuriz feminizidio bat dagoen bakoitzean. Martxoaren 8ra “batzen zirela” ere entzun behar izan genuen, eguneroko bizitzako alde guztietan zapaltzen gaituen sistema hau zuzenean salatzen dugun mugimenduaren aurrean. Baina ez digu balio kolpatzen gaituzten murrizketak aplikatzen dituztenak eta bortxatzaileei inpunitatea ematen dien justizia matxista eta atzerakoi hau defendatzen dutenak, etxetik botatzen gaituen eta Altsasuko gazteak atxilotzen dituen justizia honen aldekoak, gero egun batean beren aurpegia garbituz ateratzea. Hipokritak!

Feministak eta antikapitalistak gara

Indarkeria matxistaren aurkako borroka, hain zuzen ere, indarkeria hori sortzen duen sistema kapitalistaren aurkako borroka da. Gure gorputzen merkantilizazioaren, emakumeen salerosketaren, alokairuzko sabelen, prostituzioaren eta pornografiaren aurkako borroka da. Pribatizazioen aurka, soldata justu eta lanpostu duinen aldeko borroka da. Ikasgeletan sexu heziketa aske eta inklusiboa ezartzearen aldeko borroka, errespetuan, berdintasunean eta inklusioan hezteko, eliza Katolikoaren moral ustelaren eta LGTBIfobiaren aurka.

Azaroaren 25ean berriro ere kaleak hartuko ditugu horregatik guztiagatik. Kalean borrokatuz garaituko dugulako sistema hau eta gizarte berri bat eraiki esplotaziorik, injustiziarik eta miseriarik gabea.

Geure buruak bizirik nahi ditugu, aske eta borrokalari!

_____________________________________________________________________________________________

El 25 de noviembre, llenemos las calles contra la violencia machista y la opresión capitalista
¡Nos queremos vivas, libres y combativas!

El lunes 25 de noviembre es el Día Internacional contra la violencia machista y a lo largo y ancho del mundo se celebrarán masivas manifestaciones en respuesta a esta lacra. En Euskal Herria, también nos sobran razones para volver a tomar las calles y exigir el fin de la violencia machista y del sistema que lo genera, que año tras año nos explota, oprime, humilla y asesina.

No tenemos miedo, sí tenemos rabia

En los primeros ocho meses del año más de 3.000 mujeres han sufrido violencia machista en la CAV. Tan solo los seis primeros meses del año en Barakaldo se ha registrado tanta violencia machista como en todo 2018. Y desde que comenzamos el curso, las agresiones sexuales han sido constantes. El 21 de septiembre una mujer sufrió una agresión sexual en Deusto (Bilbao). El 27 de septiembre una mujer denunció a la Ertzaina haber sido violada en Erandio por el responsable que le iba a realizar una entrevista de trabajo. Ese mismo fin de semana conocíamos que una joven también sufrió otra agresión sexual en las fiestas de Uribarri (Bilbao). El 20 se septiembre una joven de 25 años fue retenida, drogada y violada durante tres días en Bilbao. La situación ha convertido su vida en un infierno hasta el punto de intentar suicidarse. Y tan solo unos días después de esta brutal violación reiterada, una joven de Basauri, Rebeca, denunció públicamente la paliza que le había dado su pareja hasta el punto de que tuvo que escapar por la ventana de la casa. Mientras nos golpean y violan otros utilizan las instituciones para proteger a los agresores y violadores.

No son casos aislados, ¡es el sistema!

Tras meses de movilizaciones contra la sentencia de La Manada de Pamplona, la presión social del feminismo combativo obligó al Tribunal Supremo a reconocer finalmente que el caso no fue un abuso, sino una violación. Es precisamente esa impunidad de la justicia machista y franquista lo que ha permitido que aparecieran más y más manadas. Sin ir más lejos, este verano cientos nos concentrábamos en Bilbao denunciando la violación múltiple cometida en el parque Etxebarria. Este ha sido otro ejemplo de un auténtico juicio mediático contra la víctima, donde se nos culpabilizaba a las mujeres por “no tener cuidado” y por “no saber con quién quedamos” mientras que únicamente uno de los violadores ha sido encarcelado.

Esta es la justicia que defiende el Gobierno Vasco, y esta es la “justicia” bajo el sistema capitalista, un sistema que nos oprime y humilla día a día. Los juzgados vascos también protegen a los agresores. El tatuador de Donosti de Factor Tatto que fue detenido por 14 delitos sexuales a sus clientes, fue puesto en libertad provisional en octubre. El hombre que violó a una menor en Durango el 13 de noviembre, también fue puesto en libertad al poco tiempo de ser detenido, cuando pasó a disposición judicial. El último asesinato machista en Euskal Herria se produjo en Baiona el primer fin de semana de este mes. Es el 4 en Euskal Herria en lo que va de año. El asesino, como en la mayoría de casos, tenía antecedentes de violencia machista, pero eso no evito el asesinato.

Constantemente se nos responsabiliza de las agresiones que sufrimos o de la violencia que se ejerce sobre nosotras. Este julio conocíamos que una familia monoparental, una mujer víctima de violencia de género con dos hijos de 15 y 6 seis años, iba a ser desahuciada en Barakaldo. Gracias a la presión social, este desahucio se aplazó… hasta que ahora una petición del Gobierno Vasco –es decir, PNV y PSE- exige que sea ejecutado. Al PNV y la justicia se les cae la careta morada. Lejos de poner medios materiales y casas refugio a disposición de las víctimas de violencia machista, el Gobierno Vasco ataca a las mujeres más humildes y golpeadas.

Hemos visto al PNV llorar auténticas lágrimas de cocodrilo cuando se cometen feminicidios, e incluso les hemos oído decir que “se sumaban” al 8M en un intento de lavarse la cara frente a un movimiento que señala directamente a un sistema que nos oprime en todos los aspectos de nuestra vida diaria. Pero a nosotras no nos vale que quienes aplican recortes, políticas que nos golpean y quienes defienden una justicia machista y reaccionaria que deja impunes a violadores, nos desahucia de nuestras casas y encarcela a los jóvenes de Altsasu, intenten lavarse la cara un día. ¡Qué hipócritas!

Somos feministas y anticapitalistas

La batalla contra la violencia machista es la lucha contra el sistema capitalista que la genera. Es la lucha contra la cosificación y la mercantilización de nuestros cuerpos, contra la trata, los vientres de alquiler, la prostitución y la pornografía. Es la lucha contra las privatizaciones, por unos salarios justos y unos puestos de trabajo dignos. Por una educación sexual inclusiva en los centros educativos para educar en el respeto, la igualdad y la inclusión. Contra la LGTBIfobia y la moral podrida de la Iglesia Católica.

El 25 de noviembre tomaremos las calles de nuevo por todo ello. Porque es en las calles donde venceremos a este sistema y construiremos una sociedad nueva donde nadie conozca la explotación, la injusticia ni la miseria.